فصل اول، پاره سوم

نویسنده و خواننده: پرستو فروهر، تدوین: سپهر عاطفی، موسیقی: Perle، انتشار: نشر آسو
این پاره در کست‌باکس
گزیده‌ای از عکس‌ها و سندهای مربوط به این پاره در زیر آمده است:

سر یك نبش‌ میدان بهارستان، قنادی‌ یاس‌ قرار داشت.
سردرش‌ از دور دیده‌ می‌شد و به‌ نان‌ خامه‌ای‌هایش‌ شهره بود.
عکس از میدان در سال ۱۳۲۷ گرفته شده و داریوش فروهر را که آن هنگام دانشجوی سال اول حقوق بود
در حال سخنرانی در یک گردهم‌آیی در حمایت از طرح خلع‌ید نشان می‌دهد.

انجمن‌ ادبی‌ آناهیتا در میدان بهارستان قرار داشت که پروانه اسکندری در اوان جوانی عضو آن‌ بود
و شعرهایش‌ را در گردهمایی‌ها برای‌ جمع‌ می‌خواند.

دستخط داریوش فروهر در زادروز فرزندش آرش

آرش‌ از بغل او‌ پایین‌ نمی‌آمد، بازوهایش‌ را دور گردنش‌ حلقه‌ می‌زد،
آرام‌ دستش‌ را نزدیك‌ سبیل‌های‌ او می‌برد و از لمس آنها كیف‌ می‌كرد.
داریوش و آرش فروهر، ۱۳۴۹

پروانه و آرش فروهر، ۱۳۴۸

در اتاق‌ كار یك‌‌ نقاشی‌ از نادر ابراهیمی به‌ دیوار بود از تخت‌جمشید.
درون‌ ستون‌ها انسان‌هایی‌ با سرهای‌ خمیده‌ بودند که دست‌ و پاهایشان‌ با زنجیر بسته‌ بود.
آرش‌ پای‌ آن‌ تابلو می‌ایستاد و قصه‌هایی‌ می‌بافت‌ كه‌ به‌ آزاد شدن‌ انسان‌ها
با كمك‌ قهرمان‌های‌ كارتونی،‌ كه‌ بسیار دوستشان داشت‌، ختم‌ می‌شد.
آن نقاشی در پس‌زمینه‌ی عکسی از پروانه و آرش فروهر دیده می‌شود، ۱۳۴۹

من و آرش و کبوترهایش روی بالکن خانه خیابان ژاله

  پروانه فروهر روی بالکن خانه خیابان ژاله در سال ۱۳۵۱

پروانه و آرش فروهر روی بالکن خانه خیابان ژاله در سال ۱۳۵۱

بالكن‌ پوشیده‌ از آسفالت‌ بود و نورگیرهای‌ كم‌ ارتفاعی‌ داشت.
از درون‌ آنها آفتاب‌ به‌ گاراژ طبقه پایین‌ می‌تابید.
مادرم‌ دور این‌ نورگیرها را گلدان‌های‌ ابایی‌ و شمعدانی‌ و كاكتوس چیده‌ بود.
آرش در این عکس سه ساله است.

برادرم آرش و من به همراه خدیجه که چند سالی پرستار آرش بود. پدرم زندانی بود.
گاهی عصرها که مادرم کار می‌کرد خدیجه ما را به گردش به میدان بهارستان می‌برد.
این عکس یادگار آن گردش‌هاست.

پروانه و داریوش فروهر، ۱۳۴۷
در اتاق کاریك‌ میز كار بزرگ‌ چوبی بود که بیشتر پدرم‌ پشت‌ آن‌ می‌نشست.
آنجا مدادهای‌ تراشیده‌ داشت‌ با خودنویس‌ طلایی‌ رنگی، كه ‌هدیه مادرم‌ بود.